Ο Νίκος καθισμένος, υπνωτισμένος  στην πολυθρόνα του σπιτιού του αλλάζει τα κανάλια στην τηλεόραση μέχρι να βρει κάτι που θα ξυπνήσει τον συναισθηματικό του κόσμο. Συνήθως αφήνει το κανάλι που προβάλει περιεχόμενο που του προκαλεί, λύπη, ψυχικό πόνο, φόβο. Δεν είναι άλλωστε δύσκολο να βρεθεί τέτοιο περιεχόμενο, ένα ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων αρκεί.

Ο Νίκος είναι παντρεμένος με 2 παιδιά. Είναι εδώ και δέκα πέντε χρόνια μισθωτός στον ιδιωτικό τομέα. Εργάζεται 9 με 10 ώρες την ημέρα και αν χρειαστεί πολύ παραπάνω. Ασκεί τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητες του με επιτυχία, έχει καλό προφίλ στην επιχείρηση που εργάζεται, οι προϊστάμενοι του έχουν να πουν ένα καλό λόγο γι’αυτόν και μακροχρόνια ίσως καταφέρει να εξελιχθεί στην ιεραρχία της επιχείρησης.

Ο Νίκος όμως δεν νιώθει ευχάριστα στην εργασία του. Διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις που έχει ως εργαζόμενος, δεν έχει ποτέ δημιουργήσει ένταση με τους τριγύρω, έχει τυπικά καλές σχέσεις, τέτοιες ώστε να τον προσκαλούν στις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, τις οποίες ίσως θα ήθελε να αποφύγει μιας και οι φυσιογνωμίες των παρακαθήμενων του, συσχετίζονται με τον επαγγελματικό του χώρο κάτι που πλέον του προκαλεί αν όχι δυσφορία, τουλάχιστον αδιαφορία.

Πώς όμως προέκυψε αυτή η συναισθηματική πίεση στο Νίκο, από τη στιγμή που δε συναντά προβλήματα στο χώρο εργασίας; Η απάντηση ενδέχεται να είναι περίπλοκη και πολυπαραγοντική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως είναι αρκετά απλή. Ο Νίκος βαρέθηκε, κουράστηκε διότι ο αρχικός ενθουσιασμός της εργασίας καταλάγιασε ενώ παράλληλα η δημιουργικότητα του κινείται στο μηδέν. Εκτελεί τις υποχρεώσεις του χωρίς να προσθέτει ούτε ένα ίχνος προσωπικής άποψης και γνώμης. Ταξινομεί, καταγράφει, γνωμοδοτεί σύμφωνα με τα πρωτόκολλα εργασίας που του έχουν δοθεί, όπως κάνει ένα ρομπότ σε ένα εργοστάσιο.

Οι άνθρωποι όμως δεν είναι ρομπότ. Όσο και αν έχουν οδηγηθεί στο να κινούνται άβουλα, χωρίς δημιουργικότητα ακολουθώντας τυποποιημένες εντολές. Έτσι ακριβώς οδηγήθηκε ο Νίκος στο να βλέπει τηλεόραση τα βράδια μιας και είναι τόσο εξαντλημένος, κυρίως ψυχικά, καθισμένος στην πολυθρόνα. Τα παιδιά του αποτελούν τη μέγιστη απόδειξη δημιουργικότητας του, προσπαθεί να ξοδέψει χρόνο για αυτά κάτι που αποτελεί μία από τις λίγες στιγμές της ημέρας που του προσδίδει ευχαρίστηση.

Τι θα μπορούσε όμως να κάνει για ξεφύγει από αυτή τη φαυλότητα; Το να φύγει από την παρούσα εργασία του είναι απίθανο. Πώς θα ζήσει η οικογένεια μόνο με το μισθό της συζύγου και με τα έξοδα να αυξάνονται μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο;

Μια δίοδο θα μπορούσε να δώσει η ενασχόληση με πράγματα και δράσεις κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου, όσο και αν είναι αυτός. Δυστυχώς πολλές φορές όμως το παραπάνω βήμα δε γίνεται μιας και σκαλώνει στην άρνηση, στο δε μπορώ, για όποιους σοβαρούς ή σοβαροφανείς λόγους.

Το ‘‘δε μπορώ’’ υπάρχει στη ζωή όλων των ανθρώπων. Αποτελεί το τοίχος που οι ίδιοι υψώνουμε για να αποφύγουμε δύσκολες αποφάσεις. Κάθε δε μπορώ, κάθε άρνηση για αλλαγή αποτελεί αποδοχή της μετριότητας, των όσων ζούμε και θέλουμε να αλλάξουμε αλλά ‘‘δε μπορούμε’’ ή αλλιώς αρνούμαστε να αλλάξουμε, επειδή είμαστε βολεμένοι, επειδή αποδεχόμαστε την δυσάρεστη κατάσταση που βιώνουμε γιατί υπάρχει ο φόβος ότι μπορεί να γίνει χειρότερη. Αποτελεί το άλλοθι που δίνει ικανοποίηση -ευτυχία- για ό,τι δεν κάνουμε. Χειρότερη όμως μπορεί να γίνει ούτως ή άλλως, καλύτερη σίγουρα δε πρόκειται να γίνει!!

Η επαγγελματική διάθεση του Νίκου δε πρόκειται να αλλάξει αν δεν αποφασίσει να κάνει κάτι ο ίδιος. Να αλλάξει επαγγελματικό περιβάλλον είναι μια επιλογή, ριψοκίνδυνη, αλλά εφικτή. Το να ασχοληθεί με πράγματα που θα τον γεμίζουν ψυχικά, είναι επίσης επιλογή. Το ποια θα είναι αυτά, πρέπει να το ανακαλύψει ο ίδιος.

Ένα είναι σίγουρο. Όλα θα τα κάνει για ένα και μόνο λόγο. Για να αλλάξει τη ζωή του και αυτή της οικογένειας του προς το καλύτερο. Γιατί μπορεί να το κάνει.

Για κάθε άλλη πληροφορία επικοινωνήστε με την Ελιά Μελετητική συμπληρώνοντας τη φόρμα επικοινωνίας  ή στα τηλέφωνα που βρίσκονται στην ιστοσελίδα μας.