Το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (Κ.Ε.Π.Ε.)εξέδωσε το μηνιαίο οικονομικό του δελτίο, παρέχοντας στοιχεία αναφορικά με την παγκόσμια και ελληνική οικονομία.

Σύμφωνα τα δεδομένα που αντλήθηκαν από το Υπουργείο Οικονομικών, η ελληνική οικονομία εκτιμάται (Κρατικός Προϋπολογισμός 2016) ότι θα βρεθεί σε στασιμότητα για το 2015, έχοντας εγχώρια οικονομική δραστηριότητα 0% έναντι ρυθμού ανάπτυξης 0,7% που καταγράφηκε το 2014. Για το 2016, η έως τώρα πρόβλεψη δείχνει ύφεση της οικονομίας 0,7% κυριότερα λόγω μείωσης της ιδιωτικής και δημόσιας κατανάλωσης κατά 0,7% και 1,0% αντίστοιχα.

Με λίγα λόγια εφόσον δεν υπάρχουν χρήματα στα κρατικά ταμεία αλλά και στις τσέπες των πολιτών, οι αγορές/δαπάνες θα περιοριστούν, δηλαδή θα υπάρξει μείωση της κατανάλωσης, συνεπώς λιγότερα χρήματα θα κυκλοφορούν στην αγορά. Οι τιμές των αγαθών αναμένεται να αυξηθούν κατά 0,5% ενώ η ανεργία θα μείνει στα ίδια επίπεδα, περίπου 25%. Το μόνο θετικό σημείο της έκθεσης είναι ότι προβλέπεται αύξηση των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών κατά 1,9%.

Συμπεραίνεται λοιπόν ότι το υπάρχον μοτίβο οδηγεί σε φαύλο κύκλο. Για να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα αυξάνεται η φορολόγηση. Με την αύξηση της φορολόγησης, τα δεδομένα έχουν δείξει ότι επιτυγχάνεται μικρότερη είσπραξη εσόδων, άρα επέκταση της φοροδιαφυγής.

Τα χρήματα που κυκλοφορούν στο ελληνικό κράτος είναι γνωστά. Ανακυκλώνονται από τσέπη σε τσέπη και από ταμείο σε ταμείο, για να καταλήξουν στα κρατικά έσοδα τα οποία θα επιστρέψουν, μερικώς στους πολίτες και μερικώς για να καλυφθούν οι βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις τις χώρας προς τους δανειστές της, βλέπε ΔΝΤ, Ε.Ε. αποπληρωμή ομολόγων κτλ.

Που καταλήγουμε; Ότι για να καταφέρει η χώρα, κάποια στιγμή να ορθοποδήσει, πρέπει να ‘‘εισαχθεί’’ από το εξωτερικό νέο χρήμα στην ελληνική οικονομία, όχι όμως με τη μορφή δανείων που θα καλύψουν τις λοιπές υποχρεώσεις του κράτους, αλλά με τη μορφή επενδύσεων, με την αύξηση των εξαγωγών, την αύξηση του τουρισμού κτλ.

Όλα τα παραπάνω αφενός δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθούν, αφετέρου εφόσον για να γίνουν πραγματικότητα απαιτείται ένα εύλογο χρονικό διάστημα το οποίο δεν μπορεί εύκολα να προσδιοριστεί. Χρειάζεται προσεκτικός σχεδιασμός, με μακροχρόνιο πλάνο, πάρα πολύ υπομονή –κυριότερα από τους πολίτες της χώρας οι οποίοι βιώνουν την οικονομική δυσπραγία- και συνέπεια στις αποφάσεις που θα παρθούν.

Ειδικά στο κομμάτι των επενδύσεων από φορείς του εξωτερικού, πρέπει να υπάρχει σωστός υπολογισμός του τι θα προσφέρει η πολιτεία από την κρατική περιουσία (πχ Οργανισμοί Λιμένος, Αεροδρόμια, Στοιχηματικοί Οργανισμοί) και με ποιο οικονομικό αντάλλαγμα.

Δε θεωρείται σώφρων, από κανένα πολίτη ανεξαρτήτου οικονομικών γνώσεων, να παραχωρείται η εκμετάλλευση μιας κρατικής περιουσίας που προσφέρει ετησίως, για παράδειγμα, στον κρατικό προϋπολογισμό κέρδη 100 εκατομμύρια ευρώ, έναντι συνολικού τιμήματος 300 εκατομμυρίων ευρώ, όσα δηλαδή διανέμονται σε 3 χρόνια λειτουργίας.

Σε κάθε περίπτωση η χώρα, κατά προσωπική άποψη, οφείλει να επενδύει στον τουρισμό που άλλωστε αποτελεί ίσως το βασικότερο πυλώνα εσόδων, από πόρους του εξωτερικού καθώς και στην αγροτική παραγωγή.